"ซุนวู" ปรมาจารย์แห่งคัมภีร์พิชัยสงครามที่ใช้ในทั่วโลกในปัจจุบัน เป็นต้นตระกูลของราชวงศ์ขุน (ซุน กับ ขุน เป็นอักษรตัวเดียวกัน เพียงออกเสียงต่างกัน) ชีวประวัติได้ถูกบันทึกไว้ในช่วง 2 ศตวรรษก่อนคริสตกาล โดยซือหม่าเชียน นักปราชญ์ผู้เชี่ยวชาญเรื่องราวด้านประวัติศาสตร์ ได้บรรยายถึงซุนวูว่าเป็นแม่ทัพที่อาศัยอยู่ในรัฐอู๋ ในช่วงประมาณ 600 ปี ก่อนคริสตกาล ซึ่งอยุ่ในยุคเดียวกันกับ ขงจื๊อ นักปรัชญาจีนผู้ยิ่งใหญ่ ต้นแบบวัฒนธรรมประเพณี โดยซือหม่าเซียนได้เขียนบันทึกประวัติของ "ซุนวู" หรือ "ซุนจือ" ขึ้นในช่วง 400-320 ปีก่อนคริสตกาล ผู้สืบสายตระกูลของ"ซุนวู" จึงมีความเชี่ยวชาญ ชำนาญยุทธวิธีในการรบ เป็นกษัตริย์ผู้นำที่เก่งกล้าสามารถ ของแต่ละอาณาจักร แว่นแคว้น มีชื่อเสียงจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ ต่อเนื่องยาวนานสืบมา ทุกรุ่น

ในยุคเลียดก๊ก ซุนวูเป็นสหายกับอู๋จื่อซี อู๋จื่อซีได้ชักชวนซุนวูให้มารับราชการในแคว้นอู๋ โดยทำหน้าที่ฝึกทหารให้แก่อู๋อ๋องเหอหลี อ๋องแห่งแคว้นอู๋ ซุนวูได้เสนอแผนพิชัยสงคราม 13 บรรพ แต่อู๋อ๋องเหอหลียังไม่เชื่อ ซุนวูจึงขอฝึกนางสนมของอู๋อ๋องเหอหลี อู๋อ๋องเหอหลีก็อนุญาต ในการฝึกมีนางสนม 2 นางได้หัวเราะอย่างสนุกสนานไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของซุนวู ซุนวูจึงสั่งประหารสนม 2 นางนี้ทันที เพื่อให้เห็นถึงความเอาจริง ท้ายที่สุด อู๋อ๋องเหอหลีจึงได้เชื่อมั่นในตัวซุนวูและตำราพิชัยสงครามอย่างเต็มที่ ในก่อนคริสต์ศักราช 507 ปี อู๋อ๋องเหอหลีแต่งตั้งให้ซุนวูเป็นแม่ทัพ อู๋จื่อซีและป๋อผีเป็นรองแม่ทัพ ยกพลหนึ่งแสนไปตีแคว้นฉู่ สามารถตีแคว้นฉู่ที่ใหญ่กว่าเข้มแข็งกว่าได้สำเร็จ แต่ต่อมาสถานการณ์พลิกผลัน เพราะฉู่เจาอ๋อง อ๋องแคว้นฉู่ได้หลบหนีไปเสียก่อน เย่วอ๋องยุ่นฉาง อ๋องแห่งแคว้นเยว่ ฉวยโอกาสที่แคว้นอู๋ว่างเปล่ายกทัพมาตีแคว้นอู๋ อู๋อ๋องเหอหลีจึงรีบยกทัพกลับทันที เย่วอ๋องยุ่นฉางจึงหนีไป ทำให้อู๋อ๋องเหอหลีผูกใจเจ็บคิดจะล้างแค้นเย่วอ๋องยุ่นฉางตลอดไป

ต่อมาในก่อนคริสต์ศักราช 497 ปี เย่วอ๋องยุ่นฉางถึงแก่กรรม โกวเจี้ยนผู้บุตรได้ขึ้นครองแคว้นแทน จึงคิดฉวยโอกาสไปตีตอนนี้ ซุนวูและอู๋จื่อซีคัดค้าน แต่อู๋อ๋องเหอหลีไม่ฟัง ยกทัพสามหมื่นไปตีแคว้นเยว่ ผลคือทั้งคู่ปะทะกันที่จุ้ยหลี่ ในที่สุดอู๋อ๋องเหอหลีกลับเป็นฝ่ายพ่ายแพ้และตนเองก็ถูกอาวุธจนบาดเจ็บสาหัส และถึงแก่กรรมระหว่างการเดินทางกลับแคว้นอู๋ อู๋อ๋องฟูซาจึงได้ขึ้นครองแคว้นสืบต่อจากอู๋อ๋องเหอหลีผู้บิดา อู๋อ๋องฟูซาแรกทีเดียวดำเนินการอย่างเข้มแข็งหมายจะล้างแค้นให้บิดาให้ได้ รบชนะแคว้นเย่วถึงขั้นจับเย่วอ๋องโกวเจี้ยนได้ แต่ต่อมาความประพฤติกลับเหลวไหล หลงแต่สุราและนารีจากแผนนางงามไซซี ของเย่วอ๋อง จนในที่สุดต้องฆ่าตัวตาย อู๋จื่อซือได้ฆ่าตัวตายเมื่อก่อนคริสต์ศักราช 485 ปี ส่วนซุนวูเมื่อได้รู้ถึงนิสัยที่แท้จริงของอู๋อ๋องฟูซา คิดว่าต่อไปภายภาคหน้าแคว้นอู๋ต้องล่มสลายแน่ จึงลาออกจากราชการในก่อนคริสต์ศักราช 495 ปี

ตำราพิชัยสงครามซุนจื่อ" ได้ทิ้งเบาะแสที่กล่าวถึงชีวิตของซุนวู เช่น รถม้าใช้ในการสงครามในช่วงก่อนยุคคริสตกาล

::: คัมภีร์ 36 พิชัยยุทธ

ต่อมา หลานของ "ซุนวู" มีนามว่า "ซุนปิน" เป็นนักยุทธศาสตร์การทหาร ซึ่งมีชีวิตอยู่ในประวัติศาสตร์ยุคจ้านกว๋อ เป็นผู้รจนาคัมภีร์อันมีชื่อว่า "ซุนปินปิงฝ่า" ที่ได้รับการถ่ายทอดคัมภีร์พิชัยสงครามจากปู่(ซึ่งเป็นประเพณีนิยมในยุคโบราณ ที่จะไม่ถ่ายทอดวิทยาการ แก่บุคคลคลนอกสายเลือด อันมิใช่ตระกูลของตน "ซุนปิน" ได้แก้ไขส่วนบกพร่อง และนำเอาบางส่วนของคัมภีร์มหาจักพรรดิราช จากอาณาจักรบาร์คเตีย มาเพิ่มเติม เสริมเต็มวิทยาการรบ ของซุนวูผู้เป็นปู่ โดยรจนาขึ้นมาใหม่ มีชื่อว่า "คัมภีร์ซุนปินปิงฝ่า" อันเป็นชื่อที่ใช้เรียกต้นฉบับที่นักวิชาการทหารทั่วโลกรู้จักคือ "คัมภีร์ 36 พิชัยยุทธ" ที่สืบเนื่องกันมาจวบจนปัจจุบัน ซุนปินมีชีวิตอยู่ในช่วง 416 ปี ก่อน ค.ศ. ตำราพิชัยสงคราม "ซุนปินปิงฝ่า" หรือ "คัมภีร์ 36 พิชัยยุทธ" ของซุนปิงได้มีการกล่าวถึงหลายครั้งใน "ยุทธการน่านเจ้า" หรือ ทั่วไปรู้จักกันในนามชื่อ "สามก๊ก"